20.mende hasieran, psikoanalisiaren aita izan zen Sigmund Freud-ek, “ “maiestate haurra” bezala izendatu zuen haurraren izaera, eta baita amak oroar umearekiko duen babes osorako jarrera ere, non har eskatu negarrez, deidarka edo penatan, eta amak betetzen duen, sarritan, ez duena ere emanez. Hasieran haurra plazerraren printzipiora lotua dago, edo errazago esanda, bere beharrizanak betetzea du helburu, nahi eta nahi ez.
Haurraren berehalako bulkadaren asetzea modulatzen saiatzen garen neurrian, hezilan sendoa errotzen ari garela esan dezakegu. Irakatsi egin behar zaio defendatzen bere barrutik datorkion mugagabeko pultsio horren aurrean. Itxaroten irakatsi behar diogu, eta geldiro barneratu behar du dena ez dela posiblea, ez eta gomenigarria ere.
Haurrak badu esklusibotasunaren beharra. Sostengua eman behar diogu, maitasuna, lasaitasuna eta geldiro, geldiro ezetza ere bizitzen erakutsi beharko zaio. Erabat gomenigarria iruditzen zaigu EZETZA sartzea berarekin dugun hartu emaneko ibilbidean, modu hezikorrean, noski, eta ez zentzugabe. Bere barne-irrika kudeatze aldera lagungarri izango du, zeharo, eta baita “besteena”dena errespetatzen ere ulertaraziko dio, zeren haur horri, arinago edo nekezago, nabarituko zaio bera ez dela maiestate bakarra, ez eta unibertsoko zilborra,eta bizitza den unibertso horretan bere tokia aurkitzen ikasi behar duela.
Kontuak kontu, frustrazioa kudeatzen jakiteak bidea irekiko dio beraren ezinen aurrean ahaleginez eta kemenez jokatzeko, horrela ikasiko baitu lanez lortua hobea dela debalde hartutako baino, zeren dena daukanak gehiago nahi du, eten gabe.