Joan den asteburuan lagun batzuen seme baten hockeyko partida ikusten joan nintzen.
Erabat negargarria gurasoen portaera. Ikusi beharra zegoen nola akuilatzen zituzten bere semeek aurkariei egurra emateko eskatuz.
Penagarria eta ulergaitza!! Banekien eskola-kirolaren inguruan honelako gertakariak noizbehinka eman ohi zirela, baina berta-bertatik ikusi eginak artsekabetu zidan.
Gaur egundarian irakurri dut artikulu interesgarri bat. Hemen uzten dizuet irakurri nahi baduzue. Oso ona da (nire aita hooligana da).
Mutziako futbol federazioak, orain direla urte bi, haur-mailetan ematen diren hitzezko indarkeriaren nibela aztertu zuen. Ondorengoa izan zen atera zuten konklusioetako bat: “Oinarrizko futbolean sortzen diren iskanbila guztien atean, %80a gurasoen erru da. Psikologoak, arbitroek eta kirolariek biolentzia bukatzeko desiatzen daude”.
Muturreko adibebide bat lehengo egunean gertatu zen: aita batek arbitro bat bota zuen lurrera zaplada bat emanez.. Aldiz, justu kontrako jarrera 15 urteko gazte batek plazatu zuena, jarraitzaile nagusiei esanez errespetuz tratatzeko arbitroa.
Biolentzia fisikoa alde batera utzita, esan beharra dago seme-alabek honelakoetan ikaragarrizko presioa jasaten dutela bere gurasoengandik, beraien autoestimua eta giza-segurtasuna gutxietsita suertatzen delarik.
Futboleko kontua ez ezik, beste kirol batzuetan ere gertatzen den fenómeno bat da hau.Zaragozako Unibertsitateko Kirol Psikologiako irakaslea den Fernando Gimenoren ustez, “seme-alabek bere gurasoen onespena bilatzen dute”.
Egoera hauetan mesu desegokiak ematea nahi baino errazago egiten zaie gurasoei (“onena izan behar zara eta ezin didazu hutik egin!!!”), eta egokietatik urrun ohi dabiltza (“ahalegindu zaitez eta ondo pasatu!!!”). Umearekiko ospe nahiak, kontrakoa ekar diezaiekete guraso batzuei!!!
Argi daukat beti gaudela hezitzen eta beti izando garela eredu hezitzaile gure seme-alabentzat!!!
