Familia – Page 6 – Nagusien Bloga

Aita semearen arteko elkarrizketa (1)

Semea: Aitta zurekin nahi nuke berba egin.
Aita: Zer gertatzen zaizu seme? Txarto al zaude?
S: Ez, ez nago gaizki. Gertatzen dena …zera…nire lagunekin…ez dakit. Nahastuta nago!!! Batzuetan goibel eta besteetan ernegaturik, eta ez dut nahi honela egon.
A: Beno ba diozunaren arabera berba egitea litzateke hoberena, ez duzu uste?
S: Bai, nahiko nuke , baina orain berandu da eta nahiago nuke bihar egingo bagenu.
A: Ederto, nire partetik ondo baino hobeto. Zelan arratsaldeko 8etan.
S: Ados, berton egongo naiz.

Eleizako ezkilak hamar aldiz entzun ziren. Aspaldi sartua zegoen gaua eta ohera sartzeko ordua iritsi zitzaien aita-semeari. Biharamuna ona izando zen!!!

Heldu zen goiza eta baita eguzkitsu ageri ere. Egun ona beraz azkenengo dzangadez gozatzeko itsasoko uretan. Aitak eta semeak egunean zehar hainbatetan ikusi zuten elkar, baina ez zuten gaiari buruzko aipamen txikirik ere egin, beraien begirada esanguratsuek nahiko konplizitate konpartitzen zuten arren.

Familia giroan bazkaldu ondoren, aitak kalerako bidea hartu zuen eguerdi ostean gustatzen baizitzaion portuko isiltasun lasaigarriaz gozatzea. Bere semearen kontu hura zebilkion bueltaka buruan une oro. Maitasun konturen bat izango ote zen, edo lagunarteko korapiloren mingarriren bat…?

Horretan zebilela, erlojua arin ibili zitzaion, konturatu zenerako zortziak laurden gutxiago baitziren. Etxera salto batean ailegatu zen…(jarraituko du)

Gurasoen azalean jarri beharko…

Atentatu izugarri baten lekuko izan da Norvegia joan den ostiralean. Hainbat biktima ondorioz. Hain ezohikoa den gertakari honek shock egoeran utzi izan ditu denak herrialde honetan, sinetsi eta ulertu ezinik.

Nola ez bada bortizkeria horren ondoren joan direnekin oroitu? Nola ez bada beraien familiekin? Gogorra izan beharko hil diren etxekoen azalean jartzea. Nolako amorroa eta inpotentzia…,nolako hutsunea eta etsipena biziko dute hauek?

Bestalde, ez da samurra izango triskantza bera sortu izan duen gurasoen sentipena. Ez da gozoa izango, ez. Honen harira, egunotan iturri batzuk jaso dute sarraski egilearen aitaren erreakzioa. Gizon honek nola eduki behar zuen barrua esan zuenean semeagatik :“inor hil orduko, hobe bere buruaz beste egin egin izan balu…”.

Nahiz eta kasu hau markatik kanporakoa den, jakin badakigu eguneroko bizitzan gurasoek hainbatetan pairatzen dituztela seme-alaben akatsen ordaina. Erantzule sentitzen dira aita-amek seme-alaben jokaerekin, eta atsekabea mingarria bihurtzen denean errudun sentitzen dira gehienetan.

Nerabe normala daukat!!!

Bere semeaz kezkatuta zegoen ama batek esan zidan.

Egia da bai, nerabeen ezaugarri nabarienak ez direla konstantzia eta oreka, baina ama honen semea “gehiegi” ardaratzen omen da bere etxeko eginbeharrez. Berandu irtetzen da etxetik bere logela txukuntzeko, garai bateko amek egiten zuten bezala, edota ez omen da oheratzen lanak bukatu aurretik nahiz eta beranduegi amaitu, etabar.

Emakume hau kezkatuta agertzen zitzaidan , bere semearen ohitura “arraro” hauek arazo psikologiko baten ezaugarri izango ote zirelakoan.

Imagina dezaket hainbat guraso negarrez inbidiaren inbidiaz, lerro hauek irakurtzean. Zergatik nireak ez du arazo hori?, esango lukete aita-ama hauek.

Denori kezkatzen digu etxekoak. Nola bestela? Agian badaude ezeri garrantziarik ematen ez dioten tripa-zabalak ere, baina gehiengoa ez dut uste horrelakoa denik. Normalean gure seme-alaben aldaketei begira gaude gehienok, eta beraiekiko dugun buruhauste asko eta asko hortiz doaz.

Edozein “Psicología Ebolutibako” manualean agertzen zaigu “haurraren lehenego agina sei hilabetekin irtetzen dela”. Bai, baina jaikin badakigu gutxi goraberakoa dela egia hori, eta kasu askotan beranduago edo arinago irtetzen direla; hau da: tokatzen denean, jakina.

Honekin nora noa? Argi utzi nahi dut erlatibizatu egin behar direla gizakion garapeneko lorpenak. Nerabeekin ere berdin pasatzen da, zalantzrik gabe. Nahiz eta ohikoa ez den aipatutako ama honen semeak dituen ohitura “helduak”, ezin esan bada ohitura horiek normalak ez direnik, bale?

Ez ditzagun arazorik bilatu ez dauden tokian!!!

Hori bai, desberdina litzateke portaera bera lekuz kanpokoa balitz eta bere egiteko horiek ez egiteak sufrimendu nabaria sortuko balioke gazteari . Orduan kontsultatu beharko genuke profesional bat gu argi gintzan

Normala da kezkatzea seme-alaben kontuetaz, horregatik bada zalantzrik baduzue bila ezazue konfidantzazko ingurukide lagungarria bat. Berba egiteak eta bestearen ikuspuntua entzute hutsak ikara ezabatu edo murrizten digu askotan. Distantzia hartu beharra dago behar bezala baloratzeko kezka-iturria eta ondoren biderapen egoki bat asmatu.

Badakizue hemen guatuzuela 116111 an, gauza hauetaz gustura mintzatzeko.

Eta ez ahaztu seme-alabez gozatzeaz!!!

Denok gara erantzule!!!

Era askotako deiak jasoten ditugu 116111 zenbakian. Sarritan gurasoak izaten dira telefonearen beste aldean, seme-alabekin etxean dituzten arazoez galdezka, interbidea bilatu nahirik.

Arazo larrien berri eman digute behin baino gehiagotan. Agian, lehenagoko aitona-amonei zinesgaitzak egingo zaizkien tamainakoak; hots: mehatxu zitalak, txantaiak edo agresio fisiko ulertezinak.

Nola ulertu horretako gertaerak? Gure ustetan, etxean dirudi dagoela portaera horien muina,….zati handi batean, behintzat.

Ez da erraza aholkuak oparitzea. Nola adierazi aita edo ama bati, seme-edo alaba gaztearen portaera lotsagarria hura etxean sortua izan dela?. Nola irakatsi beraz kasu horietan, heziketa ahula medio, baloreetan eta erantzunkizunean ez direlako hezi eta hazi gaztetxoenak etxe horretan?

Gazteen portaera guratsu edo krudelen erantzuleak eurak baino ez dira. Baina portaera horien sorreran eta mantentzean zer ikusi handia dute gurasoek. Baina horrelakorik inork ez du nahi izaten entzun, errazago baita kanpoan jartzea erru guztia: ustezko masu-maistra baldarrak batetik, komeni ez zaizkien lagun itsusiak bestetik, edo eroak baino zoroago dauden psikologo afizionatuak, besteak beste. Aitzakiak anitzak; nola ba?

Gazteak nahi dutugu eskuratu, eta ez gara guri dagokiguna onartzeko gauza. Kontu xelebrea ezta?

Portaera bortitz horiek, etxean mamitutako utzikeriaren tamaina berekoak ez al dira?

Heziketa afektibo-sexuala

Heziketa afectivo-sexuala garrantzi handikoa da bai haurtzaroan, bai nerabezaroan. Sarritan gurasook ez dugu jakiten nola jokatu kontu hauetan gure seme-alabekin, eta hauek beren bidea topatzen dute, lagunekin batez ere.

Oraindik ohikoak dira honelako pentsaerak:
–   Gaur egun informazio guztia daukate eta…!!!
–   Zer kontatuko diegu bada, guk geuk baino gehiago baitakite.
–   Baina ume moko batzuk baino ez badira!!!
–   Nik esan diot nire semeari preserbatiboarena.

Honelako esaldiek nabari islatzen dute helduok ditugun zailtasunak arlo honetan. Arrazoiak anitzak izan daitezke, baina agian sakonena guk izan dugun heziketarekin du zerikusia. Oso gutxi esan digute etxean eta agian ez gara gai ikusten eredu horri buelta emateko.
Hemen doakizue sinismen okerrak sexualitate edota nerabeen informazioa sexualari buruz:

Bakarrik ikasten dute: Ez da egia. Gehienok bakarrik ikasi dugu, baina gehienetan gutxi eta txarto eta gure kalterako. Gaur egunean, lehen bezala, gazteek euren artean bilatzen dute informazioa.

Eskolan ikasten dute. Agian. Eskola eta ikastola askotan ez da garatzen behar bezala arlo hau. Dena dela, eskoletan egoki egingo balute, zergatik ez egin etxean ere?

Sexualitateari buruzko informazioak, sexu harremanak izatera bultzaten die gazteei. Ez da egia. Heziketa afektivo-sexualak erantzunkizuna garatzen du eta baita erabaki egokiak hartzeko gaitasuna ere.

Oraindik umeak baino ez dira. Hori ez dago hain argi. Heziketa sexuala umetatik hasi behar da, eta ez koskortzen direnerako utzi. Edade bakoitzak bere ezaugarriak ditu, eta aldiberean beharrizan desberdinak izaten dute.

Baina zailtasun guztiak ez datoz ikuspuntu nahasien eskutik. Badaude beste era bateko kontuak ere. Ikus ditzagun batzuk.

Nerabeen galderei erantzun egokiak emateko ikara izan. Uste dugu beraien galderei behar bezala erantzuteko gai ez garela izango. Baina asken finean, nerabeek hitz egitea eta horrekin batera gure iritziak beraiekin partekatzea behar izaten dute, gehien bat. Batez ere, emozioekin lotura duten gaiak izaten dira beraientzako abiapuntu.

Hizketaldia egoki burutzeko ezjakina . Hasi beharra dago, eta hoberena lasaitasunaz hartu eta aurreiritziak gainditzen saiatu.

Lotsa. Askok pentsatezen dute seme-alabek gurasoek duten harremanei buruzko galderak egingo dietela. Arlo pribatua ez dago zertan plazaratu beharrik, baina horrek ez du kentzen beraien harremanari buruzko aspektu orokorrak izendatzeko, beti helburu pedagogiko baten ikuspegitik.

Baduzu aportazioarik?

14 urtetik gorako seme-alabak dituzten gurasoentzako ekitaldia

Gasteizeko Ai Laket eta kataluniako Igenus erakundeek martxan jarriko duten ekimen baten berri ematera gatoz gaurkoan. Jarduera hau 50 eta 70 urteen bitartean jaioak izan eta gaur 14 eta 30 bitarteko seme-alaben gurasoak direnei zuzenduta dago.

Helburua mahainguru bat gauzatzea baino ez da. Bertan jardungo dira hizketan drogomenpekotasunaren prebentzioa nerabezaroan gaia hizpide dela.

Hitzordua datorren ekainaren 30ean izango da Gasteizeko ALDABE zentru zibikoan. Ez da egongo inolako hitzaldirik, eta horren trukean, metodología partehartzaile baten alde jo dute antolatzaileek; hau da: zazpi bat pertsonak mahainguru bat osatuko dute moderatzaile baten bitartekaritzaz baliatuz.

Ekitaldi honetara doan guztiari 40€-ko ticket-oparia emango zaio, denda konkretu batzuetan balio berdineko erosketekin trukatzeko, eta baita ikertzaile talde batek nerabeei eta emakumeei buruz eginiko liburu bat ere.

Gure babes osoa honelako ekitaldieei, nerabeen portaera arazotsuen aurrean bideak topatzerako, komunikazioa ipintzen baitute ardatz nagusi.

Informazio gehiego nahi baduzue, begira ezazue link honetan.

Ni ez naiz arrazista

Ama bat:”…Ni ez naiz arrazista. Niri berdin zait larruaren kolorea, baina kezkatuta nabil aspaldion nire 15 urteko alabarekin, zeren instituzio batetan bizi den musulmandar batekin baitabil….

…Nire alaba txerri okelari uko egiten ari zaio, bere neska-lagunekin jada ez da irtetzen, eta etxean ikaratan gaude aldaketa dezente ematen ari delako…
…Deitzen dizuet ea zerbaitetan lagundu ahal didazuen…”

Zeuk Esa: “…Eta nolatako laguntza behar duzu bada? “

Ab: “Ez dakit…Gustatuko litzaidake berarekin hitz egingo bazenute, eta ondoren instituzio horretako arduradunekin baira ere, ea mutiko horri esaten dioten bere portaera ez dela hoberena gure alabarentzako. Ez dakit, kontua da guk ez dugula nahi txarrik gure alabarentzako”

ZE: “Eta zuk hitz egin al duzu alabarekin?”

Ab: “Bai, baina horri buruz hitz egiten dugun bakoitzean haserretu eginten zaigu eta egoskor ipintzen da…”

ZE: “Eta ahalegindu zarete instituzio horretako arduradunekin hitz egiten?”

Ab: “Bai, eta Hezitzaileak esan zigun mutil zintzoa eta arduratsua dela. Baina guk esan diogu gure alabak izan dituen aldaketak kezkagarriak direla, eta bera muturtu egin zitzaigun eta ondoren ez zuen nahi izan mutilari buruzko informazioa gehiagorik eman. … “
ZE: “Ez da arraroa, ezta? Azken finean ematen du ikararen ondorioz zure portaera sakartu egin omen dela, zeren alabarekin ezin duzu lasai mintzatzu eta Hezitzailearekin ere muturtuta amaitu duzue. Hain urduri egoteko arrazoirik ba al duzu?”

AB: “Bai, badakit. Baina, ez daukagu argi… Zer egin dezakegu?

ZE: “Uste dut, une honetan mutil horrek aukera bat merezi duela. Nik ulertzen dizut duzun kezka, baina alabarekin hobe izando duzu jarrera samurragoa izan, agian orduan zabalago hitz egiteko aukera izan dezakezu eta….”

Ab: “Baina nola egiten da hori?”

ZE: “Errazagoa izango zaizu zure alabaren sentimenduak ulertzeko gauza bazara, zeren orduan mutil horrekin duen harremana ez duzu erabat ezezkor epaituko. ……

…zure kezka zein da, zure alabak mutil-laguna duela, edo mutil launaren jatorria?…….

…..berarengana hurbildu beherra duzu, bestela hurrengo batean ere arazo bera errepikatuko zaizu eta…

…pentsa ezazu zure 15 urteko neskatoak bere biziko bikotea izando balitz biziko duela harreman hau, eta ikusten badu erezeloak dituzula mutilaren azalaren koloreagatik edota bere jatorriagatik, tinkoago ipiniko da bere nahiaren defentsan…

Ab: “Beno, ahaleginduko gara zuk esaten diguzuna egiten, baina ez dakit…!!!

Zergatik da barkamena eskatzea hain garrantzitsua?

Adin txikiko haurrak dituzten gurasoen bilera batean, euren seme–alabei barkamenik ez zaiela eskatu behar aipatzen zen. Hauen esanetan, barkamena eskatzeak agintea murriztaraziko lieke gurasoei eta, ahultasun edota ziurgabetasuna adieraziko lukeen eredu ezkorra litzake haurrentzat.

Ez da gutxiago ere, familiako errespetuzko harremanak benetan dira garrantzitsuak, eta hori argi duzue seme – alaba helduxeagoak dituzuen gurasoek. Muga ez baita beti argia izaten hormonak dantzan dabiltzanean eta konfiantzazko harremana denean famili barruan. Etxeko egunerokotasunerako beharrezkoa da baretasuna, gatazka eta eztabaidak bakoitzaren interesen arteko talka eta gertutasunak mesedetuta bakarrik iristen baitira.

Jarraian nire ustetan barkamena eskatzeak duen garrantzia adierazten duten arrazoiak agertuko dizkizuet:

• Gure seme–alabek ez dutela zertan beti arrazoia izan behar ikasten dute, baita norbera oker egon daitekeela eta halere pertsona onak izaten jarraitu.
• Akats bat konpondu ahal izateko lehenik norberak bereak onartu behar dituela ikasten dute, eta akatsak konpotzea garrantzitsua dela.
• Barkamena eskatzea erraza ez dela ikasteaz gain, berau eskatu ahal izateko sendoa izan behar dela deskubritzeko aukera dute.
• Agian, beste lekuren batean aurkitzea zaila izan daitekezkeen zintzotasun ereduak ikusten dituzte.
• Familia on batean euren kideen artean sortzen diren sentimendu txarrak konpontzearen alde egiten dela ikasten dute.
• Barkamenaren bidez beste pertsonak errespetua merezi duela aintzatesten dute.
• Laburtuz, barkamena eskatzeak gainontzeko pertsonak errespetatzea dakar, eta beraz, nor berak bere burua errespetatzea.

Paperak galtzen seme-alabekin!!!

…lanean egun txar bat izan ostean, etxeko atea ireki eta dena dago hankaz gora: txerri korta bat izando balitz bezala. Sartzen zara egongelan eta han dago zure semetxoa play stationarekin jotake. Ez du egin behar zuen lanik. Zeeeeer??? Ezpain ertzetik larri irten zaizun galdera horrek, hizketaldia ezik beroaldirako bidea irekitzen dizu. Kontrola galtzen ari zarela ohartuz, ez zara gauza eskuko frenoa tenkatzeko eta mingaina larriegi astintzean min egin diezaiokezu. Gehienetan eginaz eta esanaz beranduegi damutzen zara…

———————————————————–

Baina, umore trakets hau bilaka dezaket mintzaldi kontruktibo batean?

Hemen bide batzuk:

Kontziente izan zure haserrealdiaz eta ez ereakzionatu amorru biziz.
Lasaitasuna berreskuratu. Horretarako bidezkoa izan daiteke: egongelatik irten, itxaron begiak itxita, beste toki batera begiratu edo amarreraino kontatu berba egin aurretik.
Lasaitu zarenean, erabil itzazu gertaerak deskribatzen dituzten esaldiak, eta utzi alde batera deskalificazioak eta salaketak.
Orainean kokatu gertatutakoa, eta ez gehitu etiketa mingarririk (“penagarrtia zara…!, “alferra…”, “beti….”, “sekula ez duzu egiten…”. “horrela ez zoaz inora…”, etabar.
Modu txarrez hitz egin badiozu, barka eskatu eta erakutsi sentitzen duzula gertatutakoa.

Zihur izango dituzula beste modu batzuk kontrolik ez galtzeko, baina kontuan izan garrantzitsuena praktikan jartzea dela, papelean ez baitu ezertarako balio.

Sorte on!!!

Hooligana da nire aita!!!

Joan den asteburuan lagun batzuen seme baten hockeyko partida ikusten joan nintzen.

Erabat negargarria gurasoen portaera. Ikusi beharra zegoen nola akuilatzen zituzten bere semeek aurkariei egurra emateko eskatuz.

Penagarria eta ulergaitza!! Banekien eskola-kirolaren inguruan honelako gertakariak noizbehinka eman ohi zirela, baina berta-bertatik ikusi eginak artsekabetu zidan.

Gaur egundarian irakurri dut artikulu interesgarri bat. Hemen uzten dizuet irakurri nahi baduzue. Oso ona da (nire aita hooligana da).

Mutziako futbol federazioak, orain direla urte bi, haur-mailetan ematen diren hitzezko indarkeriaren nibela aztertu zuen. Ondorengoa izan zen atera zuten konklusioetako bat: “Oinarrizko futbolean sortzen diren iskanbila guztien atean, %80a gurasoen erru da. Psikologoak, arbitroek eta kirolariek biolentzia bukatzeko desiatzen daude”.

Muturreko adibebide bat lehengo egunean gertatu zen: aita batek arbitro bat bota zuen lurrera zaplada bat emanez.. Aldiz, justu kontrako jarrera 15 urteko gazte batek plazatu zuena, jarraitzaile nagusiei esanez errespetuz tratatzeko arbitroa.

Biolentzia fisikoa alde batera utzita, esan beharra dago seme-alabek honelakoetan ikaragarrizko presioa jasaten dutela bere gurasoengandik, beraien autoestimua eta giza-segurtasuna gutxietsita suertatzen delarik.

Futboleko kontua ez ezik, beste kirol batzuetan ere gertatzen den fenómeno bat da hau.Zaragozako Unibertsitateko Kirol Psikologiako irakaslea den Fernando Gimenoren ustez, “seme-alabek bere gurasoen onespena bilatzen dute”.

Egoera hauetan mesu desegokiak ematea nahi baino errazago egiten zaie gurasoei (“onena izan behar zara eta ezin didazu hutik egin!!!”), eta egokietatik urrun ohi dabiltza (“ahalegindu zaitez eta ondo pasatu!!!”). Umearekiko ospe nahiak, kontrakoa ekar diezaiekete guraso batzuei!!!

Argi daukat beti gaudela hezitzen eta beti izando garela eredu hezitzaile gure seme-alabentzat!!!