Educación-Heziketa – Page 2

Eskolara buelta eta Ikasteko grina.

Udako oporrak amaierara hurbiltzen ari eta eskola garaia irekitzear dagoen une honetan, egoki iruditzen zaigu ikasketen harira motibazioari buruz zerbait esatea.

Nahiz eta pentsatu esfortzuaren eta ekintasunaren ondorioa dela, motibazioa emozioarekin eta kuriositatearekin lotuta dago nagusiki. Maitemintzearekin gertatzen den antzeko zerbait gertatzen zaio. Badakigu ez garela txoratzen norbaitekin gura dugulako, gertatzen zaigulako baizik. Ikusmira, sentiberatasuna eta desíoa irekitzen zaizkigu bapatean gure nahiaren partehartze handiegirik gabe. Nola bestela, ezta?

Paralelismo bat eginez, nola senti gaitezke erakartuta kusiositatea, sentsua eta kreatibitatea ukitzen ez gaituen eduki batez? Ildo berean esan dezakegu ikasterako motibazioa edo grina, ikasten ari garen edukia bizirik dagoenean sortuko zaigula eta horren eraginez, parehartzaile aktibo bezala sentiarazten gaituen neurrian. Hori lor dadin iraskaleak berak trasmititu behar du pasio puntu bat azaltzen ari den gaiaren inguruan.

Buruz ikastea ondo egon daiteke helburua gehiago jakitea bada. Formakuntzarako baliotzen badu eta ez informatzeko bakarrik, eta are hobeto jakiteko grinaz egiten bada. Bestela asterketak gaintzeko bakarrik balioko du, eta beharrezkoa iruditzen zaigu erdimuga bat bilatzea asterketak gainditzeko betebeharraren eta benetako formazioaren artean.

Iruditzen zait jakiteko desioaren benetako trasmititzaileak izan behar direla irakasleak, eta horretarako urrundu beharra dago istrumentalki irakasteko nagiandik. Honekin ez dugu nahi debaldeko kritikarik egin, ez eta irakaslearenganako eraso korporatibo bat, eta are gutxiago familiaren garantzia sahietsi edo gazteen jarrera batzuk isildu. Ez; badakigu dena dagoela lotuta, baina oraingoan irakaslearen paperaz ari gara ardatz garrantzitsu bezala, eta ez arrazoi barrak legez.

Nork ez du buruan harako irakasle hura, guregan izan zuen eraginagatik? Zer eman zigun hurak hain ondo eta gogotsu sentiarazi baigintuen? Hori da kontua.

Imagen by Muxote Potolo Bat

Pazientzia ez galtzeko trikimailu batuzk

https://youtu.be/vVOudiHeRMo

Oinarrizkoa dugu pazientziaz mintzatzea gure seme-alaben heziketaz ari garenean. Gure haurren egunerokoa zoragarria izanik, badaude uneak non gure onetik ateratzen gaituzten. Kontu horio onartua egon behar da, guraso izatearen izkutuko ezaugarria baita.

Oporraldiak atarian ditugularik, eta kontutan izanda egunean zehar gehiagotan izango garela beraiekin, hemen doazkizue aholku batzuk muturreko iskanbilak sahieste aldera.

1. Haurren jarreren helburua ez da gu zoratzea, eta ez ditugu hartu behar guri min emateko sortuak balira bezala.
2. Beraien portaerak, mugimenduak, ekintzak, etabar ez dira nagusioi dagozkigunak, baina aldiz, gaztetxoen bizibeharrekin bat datoz.
3. Arreta eskeintzak ezinbestekoak egiten zaizkie, eta guri atenditzea dagozkigu
4. Arauak zenbat eta argiago, asko ere hobeto. Gainera, ez legoke batere txarto noizbehinka beraiek ere parte hartuko balukete arau horien plangintzan.
5. Hemen ohiko trikimailu xume batzuk, tentsioak gainez ez egiteko, hau da: arnasa hartu, hamarrerarte kontatu, etabar
6. Ekintza desberdinetan partehartu beraiekin, horrela errazago baita giro lasaiagoa sortzea.
7. Beraien sentipenez kargutzen edota hauek izenda ditzaten lagunduz gero, erosoago egingo zaigu beraiekin harremana
8. Egin dezagun barre. Umore ona beti da ezinbesteko antidotoa egoera bihurriak zuzentzeko.

Ez dira beste munduko kontuak hemen aipatutakoak, baina ez dago soberan noizbehinka mahai gainean jartzea. Ea baliogarriak egiten zaizkizuen, behintzat, noiz edo noiz. Eta batez ere, goza ezaue oporraldiez!!

Hooligana da nire aita!!!

Joan den asteburuan lagun batzuen seme baten hockeyko partida ikusten joan nintzen.

Erabat negargarria gurasoen portaera. Ikusi beharra zegoen nola akuilatzen zituzten bere semeek aurkariei egurra emateko eskatuz.

Penagarria eta ulergaitza!! Banekien eskola-kirolaren inguruan honelako gertakariak noizbehinka eman ohi zirela, baina berta-bertatik ikusi eginak artsekabetu zidan.

Gaur egundarian irakurri dut artikulu interesgarri bat. Hemen uzten dizuet irakurri nahi baduzue. Oso ona da (nire aita hooligana da).

Mutziako futbol federazioak, orain direla urte bi, haur-mailetan ematen diren hitzezko indarkeriaren nibela aztertu zuen. Ondorengoa izan zen atera zuten konklusioetako bat: “Oinarrizko futbolean sortzen diren iskanbila guztien atean, %80a gurasoen erru da. Psikologoak, arbitroek eta kirolariek biolentzia bukatzeko desiatzen daude”.

Muturreko adibebide bat lehengo egunean gertatu zen: aita batek arbitro bat bota zuen lurrera zaplada bat emanez.. Aldiz, justu kontrako jarrera 15 urteko gazte batek plazatu zuena, jarraitzaile nagusiei esanez errespetuz tratatzeko arbitroa.

Biolentzia fisikoa alde batera utzita, esan beharra dago seme-alabek honelakoetan ikaragarrizko presioa jasaten dutela bere gurasoengandik, beraien autoestimua eta giza-segurtasuna gutxietsita suertatzen delarik.

Futboleko kontua ez ezik, beste kirol batzuetan ere gertatzen den fenómeno bat da hau.Zaragozako Unibertsitateko Kirol Psikologiako irakaslea den Fernando Gimenoren ustez, “seme-alabek bere gurasoen onespena bilatzen dute”.

Egoera hauetan mesu desegokiak ematea nahi baino errazago egiten zaie gurasoei (“onena izan behar zara eta ezin didazu hutik egin!!!”), eta egokietatik urrun ohi dabiltza (“ahalegindu zaitez eta ondo pasatu!!!”). Umearekiko ospe nahiak, kontrakoa ekar diezaiekete guraso batzuei!!!

Argi daukat beti gaudela hezitzen eta beti izando garela eredu hezitzaile gure seme-alabentzat!!!

Irudia CC Flickr-tik

Gure seme-alabek lasai hitz egin dezakete gurekin beraien sexu nortasun edo joerari buruz?

Orain dela gutxi liburu bat irakurri dut, seme batek aitaren figura maitekiro eta pazienteki nola islatzen duen kontatzen duena. Lana bien bizitzaren zertzeladaz beteta dago. Eta bat aukeratu dut, oso ondo jasotzen duelako hezitzaile on baten egikera zuzena, gure seme-alaben sexualitateari aurre egiteko dugun moduari buruz. Honela dio:

”…Aitarekin gai horiei guztiei buruz hitz egin nezakeen, eta zuzenean galdetu, beti entzuten zidalako eskandalurik sortu gabe, lasai, eta maitagarri eta erakusteko tonuan erantzuten zidalako, inoiz ez zentsuratzeko.

Nerabezaroaren erdian, (…), arrarotzat jo nuen zerbait gertatu zitzaidan, urtetan oinazea ekarri zidan zerbait. Ikasgelako kideen genitalak ikusteak eta
haien jolasek berotu egiten ninduten, eta ni, horregatik, maritxua nintzela pentsatzera iritsi nintzen itota.

Aitari kontatu nion, beldurrez eta lotsaz beterik, eta berak erantzun zidan, lasai eta irribarretsu, oraindik goiz zela jakiteko, itxaron egin behar nuela munduaren eta gauzen gaineko esperientzia gehiago izateko. Nerabezaroan hormonaz hain beterik gaudela eta dena izan
daitekeela eszitatzeko motibo, (…), baina horrek ez zuela esan nahi ni homosexuala nintzenik. (…) argitu nahi izan zidan, (…) horrek ere berez ez lukeela garrantzi handirik izango, baldin eta nik zoriontsu egingo nindukeena aukeratzen banuen, nire sakoneko joerek adierazten zidatena, gizakiok ez diogulako jaiotzez daukagun izaerari kontra egin behar, edozein izanik ere, eta homosexuala edo heterosexuala izatea eskuina edo ezkerra izatea bezalakoa zela, bakarrik ezkerrak eskuinak baino pixka bat gutxiago zirela, eta neure burua homosexualtzat agertuz gero eduki nezakeen arazo bakarra, eramangarria bazen ere, nolabaiteko bazterketa soziala jasatea izango zela, gurea bezalako hain ingurune makurrean.

Baina, aldi berean, axolagabetasuna eta harrotasuna lotuta, diskrezio eta eskandalu dosiak baliatuz gobernatu zitekeela, eta batez ere, umorez, bizitzan gertatu daitekeen gauzarik txarrena norbera dena ez izatea delako, (…), eta, ohartarazi zidan, edonola ere okerrena, beti, nortasuna gehien suntsitzen zuena, itxurakeria eta disimulua zirela, gaitz simetriko horiek, ez garena adieraztera edo garena ezkutatzera eramaten gaituztenak. Bi horiek zorigaitzerako errezeta seguruak direlako…”.

70eko urteetan horixe erantzun zion Hector Abad aitak Hector Abad semeari eta, orain, 40 urte igaro eta gero, ondo legoke geure buruari galdetzea gure seme-alabei zer erantzuteko gauza izango ginatekeen horrelako zalantzarekin gugana etorriz gero.

Argazkia hartuta: Sanarte

Zeuk Esan Telefono Zenbakia, Zer da?

Agur bero bat gure bloga jarraitzen duzuen denoi.

Gure eremutik kanpo izandako ezbehar teknikoen ondorioz, eta, jasandako geldiunearen ondoren, (irrikan geunden hau esateko!) Berriz ere bueltan gara!!

Askok galdetu duzue isilunearen zergatiaren inguruan, eta zerbitzuak jardunean jarraitzen ote duen.

Eraso informatikoa izan dugu, blogak hondatuta zeuden eta bai, zerbitzuak bere jardunean jarraitzen du.

Galdera horiei dagokien erantzuna, beraz, Bai da; orain arte bezala, egitekoak egiten jarraitzen dugu, betiko betebeharrak burutzen. Zer den betikoa? Hemen duzue azalpena.

Zeuk Esan, Eusko Jaurlaritzaren laguntzazko telefono zenbakia dugu, Haur eta Nerabeei zuzendutakoa, batipat; Adingabekoen telefono zenbakia, alegia. Zenbait baldintzek ahalbidetu zuten honen sorrera.

Alde batetik, Otsailaren 18ko, 3/2005 Legeko 42. Artikuluak dioenari erantzuna emaneteko: Haur zein Nerabeei Arreta eta Babesa eman behar zaie, hauen eskubidea baita informazio telefoniko zein elektronikoa bideratzen dituzten zerbitzuei, doako sarbidea izatea.

Bestetik, Europar Legebiltzarreko Gizarte-Gaien Txostenaren ondorio gisa, zeinak, 2010ean, haur eta gazteen gaiei erantzungo zien 116111 telefonoa abian jarri zuen, Europar Batasuneko herrialde guztiak erabaki honen jakitun eginik.

2010eko urriaren 5an hasi zen, beraz, zerbitzu honen ibilbidea, komunikazio esparru desberdinak agerian utziz: 116111 zenbakian arreta telefonikoa, Zeuk Esan webgunea, Sare Sozialak, YouTube kanala, Zeuk Esan Aldizkaria eta heldu zein gazteentzako blogak, parte hartu nahi duen ororentzako askatasun osoa bermatuz.

Hauekin batera, psikologia eta gizarte hezkuntzan adituak diren langileekin egiten dugu topo; talde hau da aipatutako tresnen erabilpena eta hedatzea sustatzen eta bermatzen duena.

116111aren bitartez, galdekizun sorta zabal bati ematen diogu erantzuna. Askotariko gaiak dira, horien artean eskola jazarpenarekin loturikoak, berdinen artean edo familian ematen diren harreman-gatazkak, gai afektibo-sexualak, autoestima arazoak, bakardade sentimenduarekin loturikoak…

Sufrimendua handia izaten da batzuetan; bestetan, kezkak hitzetan jartzearen beharra, beste aldean norbait entzuten dagoela jakitearen lasaitasuna. Beldur eta zailtasunak gainditzeak ematen duen poztasunarekin egin dugu topo, eta, baita burutzen dugun lanarekiko esker onarekin.

Gorago adierazi bezala, blogak, adierazpen eta parte-hartzerako gune askeak dira; hauetan, zuen baimenaz eta anonimatu osoz argitaratutako gertakizunak ematen ditugu aditzera. Bestetan, zuona edo gureak diren hausnarketen berri ematen dugu, hemen entzuten ditugunak askotarako ematen digu, eta.

Gogorarazi beraz, 11611 telefono zenbakia eta blogak, zuen txokoak direla eta edozein argibideren beharretan, 116111-era deitzera animatzen zaituztegu!!

Oldarkortasuna eta biolentzia (3.atala)

Aureneko post-ean esan bezala, oldarkortasuna, gizakiaren izate naturalari atxikirik doakio. Eta ez hori soilik; “sufrimendua” hitzetan adieraztearen ezjakintasuna azalerazteko modua dela azpimarratu beharra dago. Harrigarria dirudi sarritan, baina, honek igortzen duen mezu zein jokaera oldarkorraren eskaeran ez da zalantza izpirik ageri; badakigu “esateko” erabiltzen den moduak ez duela bueltan ezer jasotzen, modu oldarkorrak izua eta bazterketa eragiten dituelako, gehienetan, eskaerak bere baitan daukan mezu egiazkoena aita edota amari zuzendurikoa delako. Azken hipotesi hau da post-multzo honetako lehenengoan planteatzen genuena.

Agresividad y violencia

Bigarren postean, oldarkortasun kontzeptua beste eremu batzuetara hedatu genuen, hala nola, subjektuak norberari zuzendutako jokaerak azpimarratuz eta, hauen adibideak jarri genituen (errua norberari egotzi, beste batzuen artean); iradokitzera eman genuen, zaintzaren lehendabiziko esperientziak izango zirela inpultso oldarkorra, kanporantza edo barnealdera igortzea bermatuko zituzten faktoreak. Azken hauek mezu indartsuak daramatzate bere baitan. Gomuta ditzagun bada, bere buruaz beste egin nahi duten horien eskutitzak.

Hirugarren post honetan, konplexutasun maila bat gehituko dugu: oldarkortasun-bortizkeria binomioa. “Oldarkortasuna eta biolentzia (3.atala)” irakurtzen jarraitu

Agresibitatea eta zaintza gabeziak – 2. atala-

pasivo-agresivo Azkeneko postean azpimarratzen genuen, haur baten eboluzioaren garapena bermatzeko ezinbestekoa dela etxeko egonkortasuna, zehazki, familia-giroarena. Egonkortasuna eta tratu egokiaren arteko harremana agerikoa dela ematen du, baita kontrako poloan azaltzen dena ere; hau da, ama-haur zaintzaren etenaldi, gutxitasun edota faltak harreman horren baitan duen garrantzia nabaria dela.

Aitzitik, jakina da zaintza gabezia edo falta horren baitan hazten diren haurrek, tonalitate urria eta jokaera iheskor zein beldurtia adierazten dutela. Ondorioz, eta, aipatutako testuinguruko baldintzak emateko aukerak baldin badaude, jarrera eskatzaile, ausart eta/edo konfrontatiboz hornitutako garapena emango da haur horiengan; guzti hau, ukatu zaien horren exijentzia-erreakzio nabari gisa. Bestalde, egongo dira begirada arrotzaren aurrean ikusezin bihurtzea aukeratuko dutenak ere. Norberarekiko balorea gutxietsi eta errealitate hura gabezian oinarrituko duten haurrak hazi eta garatuko dira, ondorioz.

Lehendabiziko kasuan, jarrera erasokorrak alderdi kanporakoia eskuratu edo bereganatuko du eta hau, harremanetan bistaratuko da erronka, kontrol, erakusketa edo antzeko portaeren bitartez. Bigarren kasuan berriz, oldarkortasuna barneratu egingo da, “irentsi”, gorde, eta haurrak berak, norberari egotziko dio errua.

Kanpo alderantz azaltzen dena, baita barnerantz adierazteko joeraduna ere, oldarkortasun adierazpen gisa ulertzen dira, oldarkortasuna, bizitzan aurrera egitea bermatzen duen modutzat ulertua; oldarkortasuna, bidea eraikitzeko ematen digun indar bezala ulertua, eta, biologikoki, psikologikoki eta sozialki bizirauteko aukera ematen gaituen tresna gisa ulertua.

Bi alderdiek harremanei aurre egiteko aukera bereziak adierazten dituzte, eta hala, praktikan jartzean antzemango dira egokiak diren ala ez; azken baldintza hau ematen baldin bada, jokaera, arazotsutzat jotzeko aukera egon daiteke. Azken adibide honetan, bada, gaizki bideraturiko oldarkortasun bulkada baten inguruan mintzatuko ginateke.

Beraz, zer esan nahi dugu “gaizki bideraturiko jarrera edo bulkadak” aipatzen ditugunean? Datorren postean mintzatuko gara horren inguruan.

Agresibitatea eta gabeziak zaintzan

agresividad y la falta de cuidados Agresibitatea berezkoa du gizakiak. Emozio bat da, poztasuna edo tristura diren bezala. Bere agerpena, testuinguruan ulertu behar da, horrela bere zergatia ulergarri bihar baitaiteke.

Jaio berritan haurraren joera agresiboa dirudi. Gose bada negarrari emango dio, zikin badago garrasiari edo bakarrik aurkitzerakoan kexu ager dakiguke.

Dena dela, portaera hauek ez ditugu arrarotzat jotzen, ez ditugu arazo baten seinale modura ikusten. Normaltzat onartzen ditugu, haurren izaera horrelakoa baita. Ama edo aita gai dira ulertzeko zer unetan agertzen diren jokaera hauek, zeintzuk izan daitezkeen haren zergatiak, nori dauden zuzenduak eta zein helbururekin. Familia ongi moldatzen ohi da haurraren beharrizanetara, ulertzen duelako nola jokatu, nola lasaitu haurra, etabar.

Honela egokitzen dira familia gehienek, baina batzuek arazoak dituzte haurra lasaitzerakoan. Zergatik ez da isiltzen umea?, pentsatzen dute hauetan.

Utzi dezagun alde batera arazo fisikoak, hauek izan baitaitezke umearen larritasun deidarren iturri, inoiz. Aldiberean, aster dagigun nola, goian aipatutako joera horiek, eralda daitezkeen normalak izatetik arazo seinale izatera. “Agresibitatea eta gabeziak zaintzan” irakurtzen jarraitu

Belaunaldi-arteko gaitasunak

Capacidades generacionales

Gaur formakuntza saio bat izan dugu eta oroimina sentitu dut. Begirada atzera bota eta gurasoekin bizi izandako momentuak etorri zaizkit burura, ala nola, bideoaren programazio momentua (amak benezolar telenobela ikusi ahal izateko, VHS izenez bataiaturiko tresna zaharkitu hura erabiltzen nuen). Gogoan daukat, gurasoek azaltzen zuten zailtasuna gailu hura erabiltzeko orduan, eta, ondorioz, nigana jo behar izana.

Oroitzapen hauen zergatia nire semearen burugogorkeriaren ondorio izan da, Facebook eta Twitterren kontu bat egin dezadan animatzen bainau setatsu. Ezin ahaztu ezta, Interneten irakur ditzakedan egunkari gogokoenak (RSS irakurgailuaz baliatu beharra daukat horretarako) eta Google-n egin behar dudan kontu berria, Calendar aplikazioaren bitartez hitzorduak, bilerak…egunean eramatea baimenduko didalako.

Gurasoek bideoaren erabilpenaren aurrean zeukaten sentsazio berbera izan dut momentu hortan. Suposatzen dut, denbora pasa ahala eta, nire gogorik barnekoenak ikaskuntza prozesu berri honetan murgiltzen ditudan heinean, nire semeak proposatu dizkidan betebehar asko burutzeko gai izango naizela; badakit ordea, berak gustura egiten dituela kontu guzti hauek, erraztasun osoz maneiatzen baititu bere gaitasunak.

Badirudi, belaunaldi bakoitzak badakartzala berarekin aurreko belaunaldikoek baino gaitasun teknologiko hobeak. Kasu honetan nire semea da sare sozial eta Internetarekin, edota nire gurasoak ziren bideoaren programazioa eta nirekin; edo 6 urte eskas dituen loba, ordenagailuko sagua maneiatzen, zeinak milaka buelta ematen dizkion nire anaiari (bere aitari).

Eskola, kalea eta beste hainbat gizarteratze elementu dira gaitasun horiek bermatzen dituztenak; etxekook, bestalde, eremu guzti honek eskaintzen dizkien jakintzak bereganatzea ahalbidetzen dizkien tresneria errazten diegu. Ezagutza guzti hau modu autonomo eta autodidakta batetan bereganatu dute, zeina, oso positibotzat jotzen dudan.

Hala ere, badira teknologia berrien maneiuaren inguruan ematen diren zenbait arrisku. Gurasook arreta osoa jarri beharra daukagu gure haurrek sarean gauzatzen dituzten mugimenduekin. Horretarako, blog honen irakurle guztiei gomendatzen dizuet ondokoa: Eusko Jaurlaritzak argitaratutako, Tresneria digitalaren erabilera seguru eta arduratsuan hezteko Gurasoentzako Gida ”Teknologia Berriak, hitz egingo dugu familiartean” ; esteka honen bitartez hel zaitezkete informazio gunera.

Zenbaitetan, gogoratzea komenigarria delako….

Zenbaitetan, gogoratzea komenigarria delako….

Guztiz harritzen naute oraindik momentu horiek; gurasoak hizketan aditzen ditut, hauen haurrak heldutan zer edo nor izango diren erabakia hartuta baitaukate; patua beraien eskuetan balego bezala. Harrotasun, handiuste tonu horrekin, hain indartsua eta errailetan gori dagoen itxaropen hori beteko denaren segurantzan; haurrak, gurasoen kopia direnen ideia grinatsuak irmo darrai gizartean…eta errealitatean, hala izatera jotzen du. Zein desberdintasun handi, baina, haurra helduen “haur-amets”-ei kateatzean edota, hauek aske utzi, beraien amets barrukoenak zeintzuk diren jabetu daitezen. Esperientziaren bitartez sustraitzen diren amets horiek; jostailu jakin baten aukeraketan parte hartu eta in creccendo doazen burutapen horiek; ilargia lehenengoz zapaldu zuen horren, Joko Olinpikoetan parte hartu ez duen eta, hala ere, egunero setatsu entrenatzen duen neska horren, aurreko dendako arrain-saltzailearen, eta, txerto baten garapenerako beharrezkoak diren diru-laguntzak lortzeko lanean dihardun emakumearen mozorroa janzten dituzten momentuko ametsak dira haur hauen desioen gotorleku.

Ezin uler ditzaket guraso horiek, haurrentzako hoberena nahi eta ondoren, aipaturiko kanon berberak betearaztea bultzatzen dituzten horiek. Ulertzen ditut zenbait aukera edo ahalegin; ospe handiko ikasketak eman nahi izana (ahanzturan jauziko diren materiaz gainezkaturik); igandeak, eta baita asteko bestelako egun guztiak zotina kentzeko moduko prezioz baloraturiko erropez jantziak; merkatuko elikagai dotoreen kutsu eta zapore gozoa estaltzen duten jatetxe horietara eramateko gogoa, non, maila handidun jendarteak bertako aroma guztia herdoiltzen duen; eta, zer esanik ez, gizatasuna Gucci, Armani eta Chanel-ez mozorroturiko hitzordu horietara joateko beharra izatea, norbait izatea sentiaraziko balituzte bezala.

Ez da nire asmoa sektore jakin hori soilik ukitzerik. Erdi-mailako auzoetan edota baserrietan bizi diren gurasoak ere, zirkulu honetan murgildurik agertzen dira baita. Arbasoek ondorengoei uzten dieten zama zein handia den, ez da hala? Alaba soroan ez bizitzearren abeslari ospetsu izatea gura duen ama esne-egilea; semea, matematiketan gaitua eta gerora ingeniaria izan dadin ahalegintzen den aita-langilea. Semea abokatu edo mediku izatearen desioa duen ama-saltzailea, eta, alaba artista edo, akaso dentista, izen ona duen zerbait izatea gustuko lukeen aita-artisau hura.

Eta nire galdera, ondoko hau da: Norbaitek galdetu al dio bere seme edo alabari, zein den bere ametsa? Zein unetan elkarbanatu dituzte gurasoek beraien esperientziak haurrekin? Ziur momentu honen apropostasuna ez dela bideragarria. Momentu hauetan haurren lan zama ikaragarria da; eskola, amaiezinak diren etxeko-lanak, gizarteak (gurasoak barne) hauengan jartzen dituen uste eta desioak…horiek denek eta gehiagok, haurrei, ez dagozkien erantzukizunak bete ditzaten exijitzen du sistemak, eta hala ere, guk, helduok, hortan laguntzen dugu. Nolatan galde zeintzuk diren beraien ametsak, amesteko denborarik ez baldin badute?

Behinola erregresio hitza entzun nuen. Errotze-a, baita. Eta ez datoz harira hiztegiko esanahiak. Joan gaitezen urrutiago. Gure haurtzarora, gure ametsen mundura, gure egitasmoetara. Ahanzturan utzitako sentsazio atseginak gogorarazteko askatasuna izatera; desio, eraiki, izan nahi genuen hori aukeratzeko itxaropenaren osagaiak dastatzera buelta gaitezen.

Gogoratu dezagun berriz, behin, gu ere haurrak izan ginela eta norbaitek, edo inork galde egin zigula gure ametsen inguruan. Txikienentzako onena nahi al dugu? Baimendu gaitezen beraz, sentitzen, esperimentatzen gure baitan bizirik darion horren inguruan eta nola ez, txikienei, utz, animatu, lagundu diezaiegun amets egiten.

smile