Agresibitatea eta gabeziak zaintzan

agresividad y la falta de cuidadosAgresibitatea berezkoa du gizakiak. Emozio bat da, poztasuna edo tristura diren bezala. Bere agerpena, testuinguruan ulertu behar da, horrela bere zergatia ulergarri bihar baitaiteke.

Jaio berritan haurraren joera agresiboa dirudi. Gose bada negarrari emango dio, zikin badago garrasiari edo bakarrik aurkitzerakoan kexu ager dakiguke.

Dena dela, portaera hauek ez ditugu arrarotzat jotzen, ez ditugu arazo baten seinale modura ikusten. Normaltzat onartzen ditugu, haurren izaera horrelakoa baita. Ama edo aita gai dira ulertzeko zer unetan agertzen diren jokaera hauek, zeintzuk izan daitezkeen haren zergatiak, nori dauden zuzenduak eta zein helbururekin. Familia ongi moldatzen ohi da haurraren beharrizanetara, ulertzen duelako nola jokatu, nola lasaitu haurra, etabar.

Honela egokitzen dira familia gehienek, baina batzuek arazoak dituzte haurra lasaitzerakoan. Zergatik ez da isiltzen umea?, pentsatzen dute hauetan.

Utzi dezagun alde batera arazo fisikoak, hauek izan baitaitezke umearen larritasun deidarren iturri, inoiz. Aldiberean, aster dagigun nola, goian aipatutako joera horiek, eralda daitezkeen normalak izatetik arazo seinale izatera. “Agresibitatea eta gabeziak zaintzan” irakurtzen jarraitu

Belaunaldi-arteko gaitasunak

Capacidades generacionales

 

 

 

 

 

 

 

 

Gaur formakuntza saio bat izan dugu eta oroimina sentitu dut. Begirada atzera bota eta gurasoekin bizi izandako momentuak etorri zaizkit burura, ala nola, bideoaren programazio momentua (amak benezolar telenobela ikusi ahal izateko, VHS izenez bataiaturiko tresna zaharkitu hura erabiltzen nuen). Gogoan daukat, gurasoek azaltzen zuten zailtasuna gailu hura erabiltzeko orduan, eta, ondorioz, nigana jo behar izana.

Oroitzapen hauen zergatia nire semearen burugogorkeriaren ondorio izan da, Facebook eta Twitterren kontu bat egin dezadan animatzen bainau setatsu. Ezin ahaztu ezta, Interneten irakur ditzakedan egunkari gogokoenak (RSS irakurgailuaz baliatu beharra daukat horretarako) eta Google-n egin behar dudan kontu berria, Calendar aplikazioaren bitartez hitzorduak, bilerak…egunean eramatea baimenduko didalako.

Gurasoek bideoaren erabilpenaren aurrean zeukaten sentsazio berbera izan dut momentu hortan. Suposatzen dut, denbora pasa ahala eta, nire gogorik barnekoenak ikaskuntza prozesu berri honetan murgiltzen ditudan heinean, nire semeak proposatu dizkidan betebehar asko burutzeko gai izango naizela; badakit ordea, berak gustura egiten dituela kontu guzti hauek, erraztasun osoz maneiatzen baititu bere gaitasunak.

Badirudi, belaunaldi bakoitzak badakartzala berarekin aurreko belaunaldikoek baino gaitasun teknologiko hobeak. Kasu honetan nire semea da sare sozial eta Internetarekin, edota nire gurasoak ziren bideoaren programazioa eta nirekin; edo 6 urte eskas dituen loba, ordenagailuko sagua maneiatzen, zeinak milaka buelta ematen dizkion nire anaiari (bere aitari).

Eskola, kalea eta beste hainbat gizarteratze elementu dira gaitasun horiek bermatzen dituztenak; etxekook, bestalde, eremu guzti honek eskaintzen dizkien jakintzak bereganatzea ahalbidetzen dizkien tresneria errazten diegu. Ezagutza guzti hau modu autonomo eta autodidakta batetan bereganatu dute, zeina, oso positibotzat jotzen dudan.

Hala ere, badira teknologia berrien maneiuaren inguruan ematen diren zenbait arrisku. Gurasook arreta osoa jarri beharra daukagu gure haurrek sarean gauzatzen dituzten mugimenduekin. Horretarako, blog honen irakurle guztiei gomendatzen dizuet ondokoa: Eusko Jaurlaritzak argitaratutako, Tresneria digitalaren erabilera seguru eta arduratsuan hezteko Gurasoentzako Gida ”Teknologia Berriak, hitz egingo dugu familiartean” ; esteka honen bitartez hel zaitezkete informazio gunera.

Zenbaitetan, gogoratzea komenigarria delako….

Zenbaitetan, gogoratzea komenigarria delako….

Guztiz harritzen naute oraindik momentu horiek;  gurasoak hizketan aditzen ditut, hauen haurrak heldutan zer edo nor izango diren erabakia hartuta baitaukate; patua beraien eskuetan balego bezala. Harrotasun, handiuste tonu horrekin, hain indartsua eta errailetan gori dagoen itxaropen hori beteko denaren segurantzan; haurrak, gurasoen kopia direnen ideia grinatsuak irmo darrai gizartean…eta errealitatean, hala izatera jotzen du. Zein desberdintasun handi, baina, haurra helduen “haur-amets”-ei kateatzean edota, hauek aske utzi, beraien amets barrukoenak zeintzuk diren jabetu daitezen. Esperientziaren bitartez sustraitzen diren amets horiek; jostailu jakin baten aukeraketan parte hartu eta in creccendo doazen burutapen horiek; ilargia lehenengoz zapaldu zuen horren, Joko Olinpikoetan parte hartu ez duen eta, hala ere, egunero setatsu entrenatzen duen neska horren, aurreko dendako arrain-saltzailearen, eta, txerto baten garapenerako beharrezkoak diren diru-laguntzak lortzeko lanean dihardun emakumearen mozorroa janzten dituzten momentuko ametsak dira haur hauen desioen gotorleku.

Ezin uler ditzaket guraso horiek, haurrentzako hoberena nahi eta ondoren, aipaturiko kanon berberak betearaztea bultzatzen dituzten horiek. Ulertzen ditut zenbait aukera edo ahalegin; ospe handiko ikasketak eman nahi izana (ahanzturan jauziko diren materiaz gainezkaturik); igandeak, eta baita asteko bestelako egun guztiak zotina kentzeko moduko prezioz baloraturiko erropez jantziak; merkatuko elikagai dotoreen kutsu eta zapore gozoa estaltzen duten jatetxe horietara eramateko gogoa, non, maila handidun jendarteak bertako aroma guztia herdoiltzen duen; eta, zer esanik ez, gizatasuna Gucci, Armani eta Chanel-ez mozorroturiko hitzordu horietara joateko beharra izatea, norbait izatea sentiaraziko balituzte bezala.

Ez da nire asmoa sektore jakin hori soilik ukitzerik. Erdi-mailako auzoetan edota baserrietan bizi diren gurasoak ere, zirkulu honetan murgildurik agertzen dira baita. Arbasoek ondorengoei uzten dieten zama zein handia den, ez da hala? Alaba soroan ez bizitzearren abeslari ospetsu izatea gura duen ama esne-egilea; semea, matematiketan gaitua eta gerora ingeniaria izan dadin ahalegintzen den aita-langilea. Semea abokatu edo mediku izatearen desioa duen ama-saltzailea, eta, alaba artista edo, akaso dentista, izen ona duen zerbait izatea gustuko lukeen aita-artisau hura.

Eta nire galdera, ondoko hau da: Norbaitek galdetu al dio bere seme edo alabari, zein den bere ametsa? Zein unetan elkarbanatu dituzte gurasoek beraien esperientziak haurrekin? Ziur momentu honen apropostasuna ez dela bideragarria. Momentu hauetan haurren lan zama ikaragarria da; eskola, amaiezinak diren etxeko-lanak, gizarteak (gurasoak barne) hauengan jartzen dituen uste eta desioak…horiek denek eta gehiagok, haurrei, ez dagozkien erantzukizunak bete ditzaten exijitzen du sistemak, eta hala ere, guk, helduok, hortan laguntzen dugu. Nolatan galde zeintzuk diren beraien ametsak, amesteko denborarik ez baldin badute?

Behinola erregresio hitza entzun nuen. Errotze-a, baita. Eta ez datoz harira hiztegiko esanahiak. Joan gaitezen urrutiago. Gure haurtzarora, gure ametsen mundura, gure egitasmoetara. Ahanzturan utzitako sentsazio atseginak gogorarazteko askatasuna izatera; desio, eraiki, izan nahi genuen hori aukeratzeko itxaropenaren osagaiak dastatzera buelta gaitezen.

Gogoratu dezagun berriz, behin, gu ere haurrak izan ginela eta norbaitek, edo inork galde egin zigula gure ametsen inguruan. Txikienentzako onena nahi al dugu? Baimendu gaitezen beraz, sentitzen, esperimentatzen gure baitan bizirik darion horren inguruan eta nola ez, txikienei, utz, animatu, lagundu diezaiegun amets egiten.

 

smile

Pentsarazteko txokoa

rincóndepensar - pentsaraztekotxokoaBetidanik,  interesgarritzat jo izan dut iraskaskuntza. Garai batean bide hori jorratzeko grina piztu zitzaidan, baina psikologiaruntz bideratu nituen nire pausoak, eta arrasgero ez naiz sekula damutu hartutako erabakiaz. Dena dela, maisu edo iraskale ikasketak burutu ahal izatea, benetako luxua dela iruditzen zait. Ume baten garapen-bidean eragin baliogarria edukitzeak, erantzukizun handia darama, nahiz eta aldiberean, izugarrizko pizgarria den.

Pentsatzen dut eskolaz formakuntza eremu bat izango balitz bezala, eta ez informazio iturri soil modura. Familiaren lana ordezkatu ez arren, haren jarraipidean ahalegintzen dena, hain zuzen ere.

Nire lana dela eta, hezkuntza ereduez eta irakasleen lanaren inguruan hausnarketa egitea tokatu izan zait sarritan. Bidean zertxobait ikasi izan dut, eta baditut gai horren inguruan jorraturiko ideia batzuk, batez ere, egin behar ez direnen harira.

Hori dela eta, nahiko nuke gaurko idatzi honetan heziketa metodología zehatz bati aipamena egin. Ez dakit zenbateraino egon zezakeen zabalduta metodo hura, baina behin baino gehiagotan izan dut beraren berri, eta zer pentsatu ematen dit.

Atzo bertan profesional batek deia egin zigun gure 116111 telefono zenbakira, aholku eske, 4 urteko ikasle “bihurri” baten portaera nola bideratu ez baitzekitela. Aipatu zidan “ez dakigu zer egin, beti baitago bere ikaskideak jotzen eta molestatzen”.

Umeari buruz egin nizkion galderak, haren portaeraren testuinguruari buruzkoak edota beste bitxikeriez hitzegitean, joan nintzen bada arazoaren irakurketa bat borobiltzen. Horretan genbiltzala, honako hau esan zidan:

“…pentsarazteko txokoro bidaltzen dugu, bihurrikeriren bat eginten duenean eta…”

“Pentsarazteko txokoa” metodología pedagogiko bat da, eta oroar portaera bihurriak zuzentzeko erabili ohi dena. Bertan bihurri portatzen den haurra, bazter batetara bidaltzen da…pentsatzera¡, bizkarra emanez gelakideei.

Erabat konbentzituta nago, metodo horren jatorrizko helburua, oldarkor portatzen ziren haurretan hausnarketa eta emozioen enpatia garatzea zela. Baina, nola irakatsi behar zaio haur bati pentsatzen? Esango nuke, adibidea emanez; hau da: elkarrizketan.

Umeari, lagundu egin behar zaio pentsamenduak gara ditzan, hauek ez baitaude sortuak aurretiaz. Hizketan, beraz, eta galderak eginez, erantzunak berriak eraikitzen diren neurrian. Horrela ikasiko du bere buruarekin hizketatzen edo, beste modu batetara esanda, bere bakarrizketak edukiz betetzen. Baina bazter batetara bialtzen badiozu, bere isil-hizketaren hutsunearen aurrean jarriko duzu, ez baitauka bakarune horretan hausnarketarako baliabiderik. Hutsune hori betebeharrean, errudun sentí daiteke, baina ez erantzule, eta ondorioz zuzendu beharreko jarrerak hobetu beharrean, txarreratz egin litzake.

Ez ditzagun haurrak “pentzatzera…” derrigortu, ez baitakite zer den “pentsatzea”, eta gainera, derrigortasuna ez baita biderik pizgarriena ezer onik lortzeko. Mintza gaitezen beraiekin, hausnarketarako bidean jarri nahi badiegu. Haurrak harremanean ikasten baitu, eta ez biziari bizkarra emanez.

MIntza gaitezen baikortasunez gure gazteez

Peleas de adultos - Helduen arteko borrokaEz da 116111an jasotako deia. Aldiz, lehengunean kaletik nenbilela gertatutako gertakari batekin natortzue oraingoan

Sarritan gaurko adingabeen izaeraz eta baloreen gabeziaz mintzatzen gara helduok, bai profesionalok, bai hedabideek eta baita beste toki askotatik ere.Etengabeko matraka zaharkitu eta aspaldikoa izanik, bada bai hizketagaia helduon artean, eta esango nuke baikortasunez mintzatzeko dugun gabezia begi bistan uzten digula
“Gazteek alferrak dira!!, ez daukate inolako jakin-minik, ez balorerik…”

Pentsakera hau ez da oraingoa, ezta gutxiago ere. Aristotelesek isla zuenean idatziz bere garaikideen pentsamentuak, honela zioen: “Egungo gazteek ez daukate kontrolik eta beti daude haserre. Ez daukate errespeturik nagusiekiko, ez daukate edukaziorik eta moralik”. Platón ere bat zetorren bere ikaslearekin: ¿Zer gertatzen zaie gure gazteei? Ez die nagusiei zein gurasoei kasurik egiten. Ez dute errespetatzen legedia. Zentzu gabeko ideiak aldarrikatzen dituzte kaleetan zehar. Indargabetzen ari zaie morala. Zer izango da?

Ez da hereneguneko kontua, beraz. Baina nahi eta ez den arren, nerabe eta oroar gazteriari buruzko begirada gutxiezkoer hori, behin eta berriro errepitzan zaigu historian zehar, denboraren joan-etorriarekin loturarik izango ez balu bezala.

Ba post honetan begirune hori errefusatu nahi dugu, eta horretarako dakarkizuet istorio bitxi bat non nerabe biren portaera heldua gailentzen den nagusi biren portaera traketzaren ondoan. Bitxia benetan
Kontua zera da: 55 urte ondo pasatutako gizonezko bi mokoko hasi omen zirela kalean, batek zeraman txakurra eta haren eskubideak zirela medio.

Bapatean, Atilak harroputz deitu zion Anibali, eta honek “ostia pare bat eman baietz” erantzun besteari.A tilak berriz “ea nik ematen badizut zuri!!” mehatxatu Anibal, eta…
Alboan, 15-18 urte bitarteko lau gazte zeuden eserilu batetan trankil mobilekin, tiki-takan, jolasean. Di-da batean altxatu ziren. Hitzik esan gabe, bi hurbildu ziren Atilen ondora, eta beste biak Anibalengana joan. Trankil eta egoki, lasaitasunez, banatu zituzten, naiz eta batak paparretik kolpeta zeukan bestean eta…
“…Lasai , benga ba. Trankil, bukatu da. Benga lasai zu, ala tranquil tio…”

Portaera eta hizkera hobezinarekin, izugarriako errepasua emanez helduei, hauek agresibidade maila gutxitu egin zuten, eta azkenik bakoitza bere aldetik joan zen berba izorrak alde batetara utzita.

Gazteek bueltatu ziren eserilekura, eta ezer gertatu izan ez balitz bezela, beraien ziber-jolasekin jarraitu zuten; ez dakigu gertatutakoa washapetik kontatzeko edo …

Erabat gustatu zitzaidan gazteen portaera, baina ez gutxiago inguruan zeuden helduen artean sortu zen elkarriaketa..

“Gazteak direla eta ez direla!! Begira orain ere nork eman duen ilkasgaia!!”

Gogora ezazue gaurko kontaketa, norbait kexuka entzuten duzunean gazte guztien harira. Baikorrak izan gaitezen!… edo ahaztuta omen dugu nolakoa izan genuen nerabezaroa, eta nolako mina egiten ziguten “garrantzia gabeko” komentario batzuk.

Sexu abusuak: susmoak, errealitatea eta “angustia”

 

  • Ez dakik, aspaldia asko ukitzen da hor behean…
  • Kezkatuta gaude. Gure neskatoa medikutara jalasten da beste laguntxo batzurekin., modu arraro batetan…
  • Erre egiten diola hor behean, dio, eta ez dakigu zer egin…

Zer datorkizu burura goiko esaldi horiek irakurri ondoren? Gehienoi sexu jasarpenen kontua datorkigu!

Adingabeen aurkako sexu jasarpenenen ezagutzak, erabat eragozten gaitu, kontu larria eta oso itsusia baita.

Nahiz eta tratu txarren esparruan tipología desberdinak dauden (tratu txar fisikoak, emozionalak edota hutsikeria, besteak beste), sexu jasarpenarenak gordintasun berezia azaleratzen du, eta gure kulturan, besteak baino larriago izango balitz ikusten ditugu.

Tratu txarren artean, itolarritasun, beldur eta antsietate gehien sortzen duen motatako tratu txarra dugu hau, bai profesional eta bai gehiengoen artean, Gaztelaniaz, “angustia” izena erabiliko genuke ezinegonezko emozio hori izendatzeko. Horregatik bada, ume bat ikusi eta nolabaiteko susmoak pizten bazaizkigu, bere portaera dela eta, adibidez, has gaitezke irudikatzen ikarazko pelikulak eta baita urrutiegi bidaiatzen ere imaginazioaren eskutik.

Lagungarri bezala, hemen doakizue sexu abusuaren definizio eta karakterizazio bat; hain zuzen ere, BALORA izeneko protokoloak onartzen duena (kontutan izan, tresna horren eskutik egiten direla, gaur egun, adingabeekiko tratu txarren inguruko balorazioak, euskadin).

Dena dela, inolako zalantzarik izango bazenukete gai honen inguruan, edota zuon artean egoera susmagarriren bat ikusi, dei iezaguzue lasai 116111 telefono zenkari, gustura artatuko zaituztegu eta.

Izen gabeko izua

besarkada - abrazoBat-batean, begiak ireki eta gorputzera bueltatu nintzen, eta han “izen gabeko” izuaren presentzia sentitu. Ez nuen espero izua, eta ikaratu egin nitzen sentitzean.

Nire bihotzaren taupada azkarren premiak, ohera bertara egotzi zidan ametsetatik , non izara garbien lurrina nahastu egin zitzaidan nire ikaratutako izerdiaren usainarekin

Bi edo, gehienez, hiru segundo baino gehiago ez ziren pasatu, eta sukaldetik ama entzun nuen abesten. Egunero, etxeko lanak egin ohi zituela kantatzeari ematen zion. Bere garaiko abesti ezagunak ziren, bere gozotasun bereziarekin, abesten zituenak. Nahi gabe, amak ikararen atzaparretatik libratu nituen.  Di-da batean altxatu nintzen nire ohetik eta baita salto bitan zeharkatu ere gure etxeko pasillo txikia. Sukaldera iritsi eta amaren besoetan murgildu nintzen. Bere besoetan hartu zidan eta hantxe bertan ikarak denak uxatu egin ziren, magia egin izan balitz bezala.

Ezina ekinez egina

esfuerzo - ezina ekinez eginaGaur erabat pozik nago. Pozgarria da ikustea nola doazen aurrera  gure seme-alabak, eta baita lana saiatuaren emaitzak ikusten ditugunean ere.

Lagun batzuk  hainbat udatan etxera ekarri zuten “harrerako ume bat”, eskondu egiten da aurten. Urte asko izan ziren, eta lotura afektiboa areagotu egin zitzaien guztiei. Haurra mutikotu zenetik etortzeari utzi egin behar izan zion, baina teknologia berriei esker beraien arteko kontaktoa ez zen inolaz ere galdu. Eta noski, gure mutilak bere eskontza egunerako nire lagunen familia osoa konbidatu zuen. Bizipen zirraragarria egin zitzaien nire lagun hauei

Kontatu egin zidaten eskon-berriaren ume garaia. Nolako egoeran etortzen zen eta baita oporrak bukatu ostean, zein tristea egiten zitzaion bueltako bidea hartu beharra. Zeintzuk ziren eramaten zituen opariak, eta zeintzuk ez eramatea komegarriago ziren.

“Gaizki ikusteak mindu egiten gintuen” -esaten zidan lagunak- “Bere etxera bueltatzen zenean, ez genekian nola zeuden, ez eta hurrengo uda garaien etortzeari uztiko zion, etabar”

“Bost urte egin berri zituela etorrri zen lehenik gure etxera, eta gaur hogeita bi urte mando ditu. Gradu ertain bat egiten ari da, ez baitauka dirurik gehiagora heltzeko. Gainera bere ikasketak, lana eginaz ordaintzen ditu” -harro, Bixente lagunak-

Nire inguru hurbilean begiradatxo bat botatzea baino ez daukat konturatzeko berdintasunaren kontu hori ipuin bat dela. Izugarria da  herrialde batzuren artean dagoen desberdintasuna . Han 22 urterekin aspaldi utzia dute atzean nerabezaroa, eta beraien bizitzen kargu egiten dira, nahi eta nahi ez. Ordea, hemengo batzuk ez daramate norabide berbera.

Desberdintasun kulturalak? Batzuen eta besteen arteko bizi-aukeren desoreka ?

Dena dela, egin dezagun hausnarketa sakona gai honen inguruan. Telebistan atera beharko luketeen historiak baitira hauek, hau da: ezerezetik irten eta burrukaren eraginez, bizi honetan duintasunezko non egon bat sortu dutenena, hain zuzen ere.

Zergatik barka eskatzea den hain garrantzitsua

Gurasoekin izan nuen eskola bilera batetan, bati baino gehiago entzun nion esaten gurasoek ez genuekeela barkamenik eskatu behar gure seme-alabei, hori autoritatea falta bezala uler dezaketelako. Baina hori ez da hórrela, inondik ere!

Barkamena eskatu - Pedir perdón
Barkamena eskatu – Pedir perdón

Seme-alabak hasiak ditugun gurasook, jakin badakigu, denbora eta eskarmendua izan baitugu lagun bide horretan, zenbaterainoko garrantzia duen errespetuak eguneroko bizikidetzan. Ez ala? Baina eraberean ohartuta gaude kontu horren zailtasunarekin, zeren aho betez diogun “errespetu” horren harira, beste hainbat balore edo ezaugarri daude lotuta: enpatia, pazientzia edo arretaz entzuten jakitea, besteak beste.

Ez da erraza eguneroko bizitza, eta, behar bada, oraindik zailagoa nerabe bat duzunean etxean, zeren garai hura erabakigarria eta konplexua baita gerora begira, eta gurasook erabat gogaigarriak bihur gaitezke beraientzat sasoi honetan.

Egia da bai, pazientzia ezinbesteko baliabidea dugula nagusiok beraiekin eztabaidan jartzen garenean, baina haiek ere martxan jarri behar izan ohi dute tresna bera ulergaitz, besteak beste, sentitzen direnean.

Hona hemen nire buruari ematen dizkiodan arrazoi batzuk barkamenaren onurak garrantzizkotzat jotzeko:

  • Seme-alabek ikasiko dute ez direla beti arrazoiaren jabe, eta erratuta egotea ez dela gabezia bat.
  • Konturatuko dira barkamena eskatzea ez dela erraza eta/baina praktikan jartzen badute sendoago sentitzen lagunaraziko diotela.
  • Zintzotasun jarrera etxean ikusi eta ikasteak, onura ordainezinak ekar dakizkioke gazteari
  • Nerabeak ikasiko du nolako garrantzia duen elkar-kontrako jarreren aurrean barkamenaren duintasunak.
  • Garrantzitsua,baita ere, onartzea besteen autokontrol galerak, eta ez horregatik “itxi atea” elkar ulertzeari.
  • Barkamena eskatzen duenak errepetua merezi duelako

Azken finean, barka eskatzen dakienak besteak errespetatzen ikasten du, eta horrek bere burua errespetatzera eramango dio.

Kontuz! Helduek erabaki xelebreak hartzen!

voleibol

Egoera batzuetan, gurasoei ulertezina egiten zaie beste persona heldu batzuen portaerak beraien seme-alabekiko. Lehengo egunean 116111 –an horren adierazle izan daitekeen dei bat izan genuen. Hemen duzue laburbilduta dei horren mamia.
Deilariak, bi nagusi ziren. 17 eta 12 urteko alaba biren gurasoak, hain zuzen ere. Kurtso honetan, alaba nagusiak bere herriko voleibol taldea utzi egin du, beste talde hobe batean sartzeko, gustokoa baitu kirol hau eta baita gaitasun dexente eduki ere jolalari legez.

Dirudienez, erabaki hau ez dute gustoko hartu herriko taldeko entrenatzaileak eta zuzendaritzako kideek. Alde batetik, ulerkortzat jo daiteke taldeko “izar” baten irteerak izua, desoreka, tristura edo haserrea sortzea. Jakin badakigu lehiakortasuna galtzen dutela kirol taldeek beraien izarrak kanporatzen direnean, etabar. Baina oraingoan esku joan zaie taldeko arduradunei.

Kontua da, 12 urteko neskatoak bere ahizpak nagusiak utzi duen talde berean jokatu behar zuela aurten eta ez diotela utzi. Gurasoek esan digute ez dutela jaso inolako azalpenik, eta seguru daudela mendekua izan dela. Hori egia balitz; akabo!!!!
Normala den bezala, aita-ama hauek oso haserre daude erabaki honekin, baina eragin gehien neskatoarengan izan du.

Galdera batzuk datorzkigu burura. Agian honako hauek:

Zer dela eta ordaindu behar du ahizpa gazteenak nagusiaren erabakiak sortu dituen eraginagatik?

Pentsa ahal dute erantzule horiek nolako mina egiten ari diren neskatoari erabaki horrekin?

Zeuk Esan-etik nola lagundu diezaiekegu bada guraso hauei? Batetik entzun, entzun eta entzun, hustu beharra zuten eta. Horrelakoetan belarria ipini beharra egoten da. Bestetik aholkatu, nola ez bada, ahalik eta zuhurren eta zuzenen. Honelakoetan azalpenak eskatu behar dira bertatik bertara, askotan irtenbideak asmatzen baitira hizketaren bitartez. Ezin bada, hor dago Udaletxea (herriko kirol taldeek diru laguntzak jasoten baitituzte udaletik), Voleiboleko Federazioa edo Arartekoa, neskatoaren eskubideen alde egiteko.

Aldiberean, neskatoen aldamenean egotea ezinbestekoa da, eta beste aukerarik izango ez bagenu, beste voleibol talde bat aurketzea genuke helburu.